Om 6:00 uur gaat de wekker. Niet Jeroens telefoon, maar twee kinderen die op ons bed springen. ‘Opstaan! Tis tijd om te gaan!’ roepen ze.
Een uur later is de familie Nijhuis onderweg naar het vliegveld en zitten wij op de fiets. Het is nog wat frissig. Maar de klim de stad uit, maakt ons snel warm.
We rijden door prachtige bergen. De zon schijnt en er is geen wind. Een gouden bomenhaag brengt ons naar een mausoleum. Deze blijkt door een beroemdheid gebouwd te zijn in de jaren 50. Een lokale hondenuitlater weet ons te vertellen dat Ivan Mestrovic zelfs in New York heeft gewoond en gewerkt.
We kruipen de berg op tot we in een uitgestrekte vallei aankomen. Ook al gaat de weg omhoog, dit is wel een cadeautje. De herfst doet haar werk in deze (voorheen) groene valei. Rode, gele en grijze tinten wisselen elkaar af in dit middeleeuwse landschap. Het plaatje is compleet met een kerkje in de verte. Uit ervaring weten we dat dat het hoogste punt is.
We klimmen onvermurwbaar door. Het is opvallend rustig op de weg. Als we dan eindelijk het kerkje bereiken moeten we tóch door klimmen. We waren niet eens in de buurt van de top!
In de verte ligt een dorpje. Koffie! Denk ik. Helaas is er er niks open. Sterker nog, het dorp is uitgestorven. Alle bouwvallen staan leeg. Er is geen kip te bekennen, laat staan een lekker bakkie pleur.
We zijn daarom verrast dat Knin met 10.000 inwoners zoveel te faciliteiten biedt. Het gezellige dorpje herbergt verschillen restaurants, supermarkten, cafe’s en slaapplekken.
We verblijven bij Simo en Nada Zunic. Het echtpaar onthaald ons hartelijk met slivovic en pekelvlees. De slovovic is huisgemaakt. Als de fles op is, help ik met een nieuw mengsel.
Op verzoek van onze gastvrouw maak ik foto’s van de slaapverblijven voor Booking.com. Nada is zo blij met de foto’s dat we voor de helft van de prijs overnachten.
De volgende ochtend staan we weer vroeg op. Als de zon net over de bergtoppen schijnt, hebben wij al een aantal haarspelden gehad.
Het is ijskoud! En mijn woorden maken wolkjes in de lucht. We kijken neer op Knin dat in de ochtenddauw een sprookjesachtig dorp lijkt. Ochtendmist hangt in de bergen verderop en zonnestralen kleuren de bomen goudgeel.
Het belooft weer een mooie rit te worden. En weer is het opvallend rustig op de weg. Dit komt wellicht omdat de bewegwijzering naar Zagreb is afgeplakt.
Het rode tape is over onze route heen geplakt. Dit is wel de enige (snelle) route naar het noorden. Dus we gokken het erop.
Dit blijkt een goede keus. Want 3 kilometer voor Gracac wordt er geasfalteerd. Twee campers moeten rechtsomkeer maken, maar wij mogen door! Toch handig, met de fiets op stap 🙂
Alhoewel… als Jeroens spaak breekt piepen we wel anders. Gelukkig is youtube geduldig en na een paar keer kijken waag ik me aan Jeroens spaken. Een half uur later is de slag voor 95% uit zijn wiel. Tevreden check ik nog even mijn eigen wiel.
Wat schept de verbazing? Er zit een scheur in mijn wiel as! Dit maakt de laatste etappe iets spannender. Toch weet wielren expert Joost ons gerust te stellen. Via whatsapp reageert onze vriend op bovenstaande foto: ‘die is kapot’ (no shit Sherlock!).
Ook de opmerking ‘je merkt het wel als je er helemaal doorzakt’ is zeer geruststellend. Hopen dat ie Zagreb haalt. Gelukkig is er morgen een auto voor de bagage. Scheelt weer druk op de as.
Net voor zonsondergang checken we in bij wegrestaurant-guesthouse Fortuna. We krijgen weer slivovic en werken een flinke mixed gril weg. De serveerder, met het geheugen van een goudvis, blijft ons schenken en vertellen dat het ontbijt om 7:00 uur is.
De volgende ochtend zitten we netjes om 7:00 klaar. We krijgen koffie en thee, maar geen ontbijt. Dat scoren we onderweg. Het is niet ver meer (35km) naar onze tussenstop.
Er hangt een dikke mist in de bergen en er komt regen uit. Dat mag de pret niet drukken, want de rood-gele bossen zijn adembenemend en de bergen in de mist doen mystiek aan. Allemaal natte cadeautjes voor je ogen.
We treffen Marco en Krista vandaag. Zij zijn vanmorgen uit Wenen weggereden met een huurbakkie. Met Marco’s voet op het gaspedaal maken ze korte metten met de 525km.
Korte metten maken we ook met het bezoek aan het Plitvice park. Het regent nu echt zo hard dat we maar biertjes gaan drinken. Morgen wagen we tweede poging. Want het schijnt heul mooi te zijn!
We gaan het zien!
