#53 Van Bitola naar Tirana

We hebben een heerlijke avond gehad in Bitola. De tweede stad van Noord Macedonië heeft een bazaar, een aantal kerken/moskeeën en een klokkentorren. We doen netjes wat Vladimir heeft gezegd. Fijn hoor, zo’n geïnformeerde gastheer.

De volgende ochtend rijden we de bergen in. Het is meteen mooi. De herfst is aan! Goudgele bomen lijken licht te geven. Nu draag ik een gele zonnebril, dus alles is wat feller dan normaal. Ik geniet dus extra van de herfstkleuren.

Langs de kant staan overal appelbomen. Het lijkt wel of ieder land haar eigen focus heeft. Noord Macedonië teelt appels, Griekenland verbouwd katoen, Turkije oogst thee en raapt hazelnoten (findik lekker!), Georgië perst wijn uit de vele druivenranken, Azerbaijan pompt olie uit de grond, Kazachstan melkt kamelen, Oezbekistan houdt schapen en China tot slot… tsja wat doen ze niet?

Als we stoppen om van het uitzicht te genieten plukken we vliegen uit ons oor en krab ik de kleine beestjes on mijn helm vandaan. Doorfietsen is het devies. Na twee hoge bergen arriveren we in Ohrid. De vestingstad is overladen met toeristen. Niet gek want er is veel te zien! De stad schijnt 365 kerken te herbergen. Zo kunnen de 42.000 inwoners iedere dag naar een andere heiligdom.

Met onze fiets aan de hand flaneren we langs de boulevard. Flaneren is misschien iets te elegant voor het moeizaam voortduwen van onze fiets (de trap op!), het klem komen te zitten van mijn voet onder het pedaal en een keer of vijf door mijn enkel gaan. Het is een heerlijk ontspannen wandeling tussen onrustige bezoekers door.

Als we een uurtje later langs het meer van Ohrid fietsen is de rust weder gekeerd. In de verte hangt een lichte mist boven het water. De grijs blauwe lucht steekt schilderachtig af tegen het gele riet langs de kant. Ik merk dat ik de natuur steeds meer ga waarderen en dat mijn interesse voor kerkjes en moskeeën een beetje afneemt.

We kamperen aan de andere kant van het meer. Na een paar raki en een volle-maan-opgang, duiken we erin. Morgen naar Albanië.

We hebben gister veel geklommen. Meer dan ik me realiseerde. Als we eenmaal de grens over zijn (bovenop de berg), gaan we alleen nog maar naar beneden. Albanië is heel groen!

We rollen ontspannen door dorpjes en indrukwekkende valleien. Wellicht is ontspannen voor mij niet het goede woord. Door het continue dalen knijp ik krampachtig in mijn rem. De pijn in mijn nek komt terug, alsmede mijn hoofdpijn.

Gelukkig heb ik een remedie; de houding van mijn Turkse fysio. Het voelt een beetje als borstjes vooruit en lipjes getuit. Of in mijn geval, schouders in en laat maar zien die onderkin… het helpt wel! Na ongeveer 30 kilometer is mijn nek weer los en mijn hoofdpijn verdwenen.

We arriveren in Elbasan. Hier drinken we lokaal bier (Korca) op de vestingstoren en eten we Albanees. De stoofpotjes, Tavë Kosi en Qull me Arra, smaken naar meer :p

Als we de volgende ochtend vertrekken zie ik ten westen van Elbasan twee grote bergen liggen. Ik verwonder me over de formatie. Het lijken identieke bergen. De toppen hebben allebei een radio/telefoon mast. De toppen lijken aan elkaar ‘gegroeid’. Een pas loopt tussen de twee toppen door. ‘Je zal daar maar rijden’ bedenk ik, ‘wat een klim!’

Twee uur laten passeren Jeroen en ik de radiomasten. Ik had niet door dat we ook écht omhoog zouden gaan. De snelweg ligt 800 meter onder ons. Maar daar wilde Jeroen niet overheen. Stom verkeer én er waren tunnels van 2 kilometer. Gelukkig maar, want de haarspeld-bochtige klim was fantastisch.

We bevinden ons op de bergrug en kijken zowel links als rechts diepe valleien in. Het is spectaculair. Dat geldt ook voor de afdaling. Het is doodstil en de uitzichten zijn adembenemend.

De rust raken we kwijt zodra we Tirana inrijden. Dit keer zit Jeroen bijna in een deur, maar zonder kleerscheuren arriveren we in het appartement. Na vijf dagen fietsen is het tijd voor een Negroni en Dirty Raki in de stad! Proost!