From Beijing to Utrecht

#41&42 Van Tbilisi naar Vardzia

We laten het prachtige en bijzondere Tbilisi achter ons. De opeengestapelde huisjes, de indrukwekkende nieuwbouw en de hobbelige straatjes. Echt een stad om eens naar terug te gaan.

Onze eerste afdaling is praktisch verticaal. Met de hand aan het stuur lopen we van het hostel naar de rivier die de stad doorslingert. Vanaf daar wordt het klimmen, klimmen en… je raadt het al… klimmen.

Het is een prachtige route. We grappen dat het landschap op een droge versie van het Windows XP bureaublad lijkt. Alleen de startknop lijkt te ontbreken. We stoppen voor een koffie en een snickers.

Er valt ons wat op. Hoe westelijker we reizen hoe groener het landschap en hoe goedkoper de snickers. Het is gek. We betalen steeds meer voor het eten, voor ons levensonderhoud, maar een chocolade reep wordt steeds voordeliger.

Betaalden we in China € 1,40 voor deze pinda-boost, in Kazachstan was de reep € 1,20. De Oezbeken genieten voor slechts 1,00 van dit choco festijn en in Azerbeidzjan was de ik-zit-er-echt-doorheen-maar-na-deze-noten-melange-kan-ik-er-weer-tegen-aan-reder € 0,80. Hier in Georgië geven ze hem praktisch weg. Voor slechts € 0,60 mogen we deze smeuïge heerlijkheid verorberen.

Terwijl ik mijn economen-brein laat kraken over de dalende snickers koers, breekt mijn ketting. Ik vervloek de fietsenmaker en met vliegensvlugge vakkundigheid repareer ik mijn ketting: pro-style!

Deze vingervlugheid heb ik niet als Jeroens derailleur moet worden bijgesteld. Jeroen kan weer schakelen, maar het kost 1,5 uur, zestien youtube filmpjes, twee kapotte schroeven en ontspannen achtergondgeneurie van Thijs.

Ondertussen is het landschap drastisch veranderd. In de positieve zin van het woord. De uitzichten zijn spectaculair. Prachtige bergen en diepe dalen wisselen elkaar af.

Terwijl de zon langzaam ondergaat kleuren de valleien duizenden kleuren groen. We zijn blij dat we voor deze route hebben gekozen, i.p.v. de ‘saaie’ snellere route langs de snelweg.

We checken in bij een oud communistisch hotel.

Terwijl we van het uitzicht over een meer genieten, raakt Jeroen aan de praat met een lokale technicus. Hij blijkt een oud-collega van een Leuvense EGEA’er te zijn. Samen hebben ze gewerkt aan de gezellige haven in Kuryk. Kleine wereld.

De volgende ochtend doen we een categorie-1 klim. Dit is zo stijl en soms winderig dat we 3 uur over 10km doen. We klimmen langzaam een wolk in.

Het duurt (niet) lang eer we in een mystiek landschap ronddwalen. Grote roofvogels vliegen in groepen over en uit het niks doemen ezels op uit de mist. Het blijft wel bij een aflevering van Donkeys In Myst want heel veel meer gebeurt er niet.

De mist is zo dik dat we Thijs al gauw kwijt zijn. Hij laat, als koploper, berichtjes voor ons achter op de weg. Met wat stenen en een Twix verpakking maakt ie er een heuse speurtocht van. Spannend hoor!

Na 5 kilometer in de mist, klaart de lucht opeens op. We begeven ons dicht bij een meer en rijden de wolk uit. De zon is heerlijk warm en de uitzichten oogstrelend. Bij iedere bocht moeten we stilstaan voor een foto. Het is fantastisch!

Met de wind in de rug en een flinke daling leggen we in mum van tijd 40 km af. Het is een verademing na de lange klim, maar tijd om écht van de omgeving te genieten hebben we alleen als we afstappen.

We zijn wat voorzichtig met afstappen. Met name in verband met de suïcidale honden hier in Georgië die soms als kometen voorbij schieten en je de huid volblaffen.

Moest je in Azabadjian rekening houden met onnozele kamikaze koeien, hier in Georgië gedragen honden zich als groot grondbezitters met zelfbeheersingsproblematiek en enorme kapsones. Het hondenprobleem is wel minder erg dan vooraf gevreesd. Toch rijdt het niet lekker met zo’n keffer in je spaken.

We checken in bij Hotel Triumph en krijgen een kamer met een ‘view’. Tijd voor een hapje eten en een goudgele vriend.

De volgende morgen is het het appeltje-eitje naar beneden. Het klimmen van gister wordt beloond. We hoeven praktisch niet te trappen totdat we een stuk onverharde weg treffen.

De weg is onderdeel van het welbekende ‘lusje van Jeroen’. We rijden door totaal geïsoleerde dorpjes langs uitgestrekte velden. Her en der ontwijken we een blaffende hond of een gans om uiteindelijk te stoppen bij het haarspeldenfestijn.

We bevinden ons op 2000m en dalen via ongeveer 20 haarspelden naar beneden (1200m). Het is fenomenaal. Niet alleen is de vallei waar we op uitkijken oogstrelend, de bergwand aan de overkant herbergt Vardzia.

Bekend van Wie is De Mol, Vardzia is een 13e eeuwse ‘ondergrondse’ stad. Na de bouw was dit grottenstelsel alleen toegankelijk via een paar geheime gangen. Na een aardbeving in het nabijgelegen Samtsche is een groot gedeelte van de bergstad ingestort. Hierdoor werd een groot deel van het dorp zichtbaar.

Het resultaat is een soort mierennest in de rotswand. Kamers van verschillende grootte hebben gaten ‘geslagen’ in de wand. Steile en ongelijke trappetjes lopen van de ene kamer naar de andere. Als we het bezoeken is het nog indrukwekkender.

De kamers zijn bijzonder groot en beschikken allemaal over een soort put. We denken dat dit de vuurplaats is geweest en fantaseren wat er nog meer is gebeurd in deze verborgen stad.

We moeten wel eerst naar beneden. Het gaat een beetje té vanzelf. Vol in de remmen hobbelen we de onverharde bergpas af. Thijs maakt een schuiver en moet even bijkomen van de schrik. We ontmoeten een ontblootte Slowaak. Hij gaat omhoog… succes!

Na ons bezoek aan de overweldigende Vardzia, verblijven we in een superschattig motel. Thijs wordt verliefd op Mobi, de pasgeboren jack terrier en op de lieftallige serveerster. Wij houden het bij Natakhtari en duiken na de ontspannende onweersbui ons bed in.

Next Post

Previous Post

4 Comments

  1. Chris September 6, 2019

    Menno, je hebt de gave van verhalen schrijven.
    Elke keer weer boeiend om jullie belevenissen te lezen.
    Thijs is wel een vrolijke toevoeging he. Leuk.
    Geniet er maar weer van. Wat een natuur ook.
    Chris

    • deenmenno@gmail.com September 6, 2019 — Post Author

      dank dank! superleuk dat je ook zo’n trouwe lezer bent!

  2. sandra September 6, 2019

    Leueueueuek!!!! Wat heerlijk zeg, veel plezier met elkaar! x x x

    • deenmenno@gmail.com September 6, 2019 — Post Author

      dat lukt wel. thijssie is super wijsie

Leave a Reply to sandra Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: