From Beijing to Utrecht

#34 Van Nukus naar Beyneu

“Otkuda? Otkuda?”, dat is steevast de eerste vraag die de lokale bevolking ons naroept. ‘Gollandiya’ roepen we dan vanaf onze fiets. Als we niet fietsen is er tijd voor meer vragen, waar we heen gaan, wat voor werk we doen en of we kinderen hebben. Tijdens onze volgende ontmoeting gaat het precies zo 🙂

Vanmiddag crashen we bijna een bruiloft. In een desperate poging om koffie te krijgen lopen we pardoes een restaurant in gevuld met bruiloftsgasten. We haasten ons naar buiten en kopen een fles cherry cola bij de achteringang van het restaurant.

We gaan even in het gras buiten zitten. Dit is (blijkbaar) de ideale plek om in contact te komen met de gasten. Een jongen van 10 jaar oud is onze tolk. Hij vertaalt alle vragen van de bruiloftsgasten naar het Engels.

Het is nogal indrukwekkend dat zo’n jonge jongen reeds zo’n groot vocabulaire heeft. Dit geldt voor veel kinderen rond de 10 – 13 jaar. In tegenstelling tot hun ouders spreken zij Engels, Russisch en Oezbeeks. Super knap!

Ondertussen nodigt de één na andere bruiloftsgast ons uit om mee te eten. We hebben net gegeten en vinden het een beetje ongemakkelijk. Zo vriendelijk mogelijk slaan we de uitnodigingen af. Wel jammer want ze serveren Plof!

Plof is hét traditionele gerecht uit Oezbekistan. Jeroen praat al maanden over niks anders. Desondanks komt Jeroen steeds onverrichte zaken terug als hij plof bestelt. “Plof is finished” of “No Plof here” is steevast het antwoord. Helaas, Jeroen zal plofloos door het leven moeten.

De volgende dag slapen we uit. Als we om 8:00 uit het guesthouse vertrekken is Kungrat ook wakker. De markt is vol met mensen en na een kop melk, suiker en (ik denk) koffie, zoeken we een taxi naar het Aralmeer.

De taxi’s staan geparkeerd in een straat iets verderop. Jeroen weet dit soort dingen. De website Caravanistan is zijn “Jonge Woudlopers Handboek” voor deze regio. Je kunt er alles vinden.

Terwijl wij ons opvouwen op de achterbank trapt de chauffeur op het gaspedaal. Er volgt een achtbaanrit waar de El Condor vlak bij lijkt. We rijden op een weg vol gaten en kuilen. Met de fiets gaan we hier niet harder dan 18 km/h. Onze taxi chauffeur douwt hem rustig tot 120 km/h. Niks aan de hand!

Nou ja, niks aan de hand? Tijdens het rijden gaat opeens de portier open. De chauffeur hangt half uit de auto. Hij gluurt even onder de auto. Mooi! De uitlaat hangt er nog onder. Tevreden sluit hij de portier. De andere passagiers zijn minder onder de indruk. Wij vinden het een gewaagde acrobatische stunt bij 80 km/u.

Na een half uur is de spanning er wel vanaf. Langzaamaan dommel/schut ik in slaap. Maar voordat ik in mijn REM slaap kom vergeet de chauffeur te remmen. We rijden door zo’n groot gat dat ik los kom van de zitting. Ik stoot mijn hoofd en beland bij Jeroen op schoot. Lachend rijden we verder.

We komen aan bij de Aral zee. Nouja, zee… Muynak lag aanvankelijk aan het vierde meer van de wereld. Echter, in de jaren 60, tapten Kazachstan en Oezbekistan de toeleverende rivieren af. Het water werd gebruikt voor de katoenbouw. Binnen 40 jaar was er vrijwel niks van het meer over.

Om deze reden staan we in een duinlandschap dat uitkijkt over een enorme ‘zee bodem’. Aan de voet van de duinen liggen verlaten schepen. Dit monument herinnert de visserij van vroeger.

Deze ecologische ramp wordt hersteld. Het waterpijl stijgt weer. Wie weet kunnen we over 10 jaar weer pootje baden. Voor nu, schudden we het duinzand uit onze schoenen en brengen een bliksembezoek aan het oude vissersdorp.

De volgende dag nemen we de trein. De weg schijnt zo slecht te zijn dat men; óf een dag over 20km doet, óf de fiets uit elkaar valt, óf allebei. Jake appt dat hij na een dag ploeteren is gaan liften. Dit scenario blijft ons bespaard.

We stappen om 6:45 in. Overal slapen mensen op stevige bankjes. Verkopers lopen door de gangpaden met drinken, broden en gerookte vis(!). Het worden 10 indrukwekkende uren in deze trein.

Na een uurtje rijden worden de passagiers langzaamaan wakker. Iedereen is voorbereid. Complete theeserviezen verschijnen op tafel en passagiers wassen zich op de stoel. Het is reuze gezellig als de hele trein uitgebreid ontbijt.

De tassen lijken wel bodemloos, of een toverspreuk van Hermelien Griffel te bevatten, want er komt van alles uit! De verkopers spelen handig in op het ochtendritueel. Zo worden de flessen frisdrank vervangen voor warme melk-thee. De flessen worden warm gehouden met oude melkpakken.

Als mijn bovenbuurman naar beneden komt en praktisch op schoot gaat zitten voel ik me even onderdeel van alle gezelligheid. Alle mensen lachen en kletsen met elkaar. De sfeer is optimaal. We spelen zelfs een potje ‘the mind’ met Aman en zijn moeder. Dit is veel leuker dan de spitstrein naar Amsterdam! Natuurlijk dankzij de familie van Quanishbay.

Aangekomen in het hotel treffen we Jake. Hij heeft een goede deal geregeld voor een kamer. Tevens heeft hij de Kazach Reynad leren kennen. We hebben een geanimeerd gesprek met de zakenman. Jeroen eet eindelijk plof en Reynard toont een aantal indrukwekkende landschappen op zijn telefoon.

“Hier neem ik jullie zondag naartoe” vertelt hij. Ik kan niet wachten! Over drie dagen gaan we op excursie door een buitenaards landschap. Met hernieuwde energie klimmen we op onze fiets. Laat de Kazachse woestijn maar komen!

Next Post

Previous Post

6 Comments

  1. Marc August 15, 2019

    Plof! Eindelijk! Heerlijk! Weer zo’n geheim van Centraal-Azië ontmaskerd. En de Aralzee, jongens wat suuuuupergaaf allemaal! Plof!

    • deenmenno@gmail.com August 17, 2019 — Post Author

      ja Jeroen heeft er lekker van kunnen smullen 🙂

  2. Wil August 15, 2019

    Zo leuk om te lezen! Wat een ervaringen foe jullie op, zeg

    • deenmenno@gmail.com August 17, 2019 — Post Author

      Dankjewel! We missen het bieren in Fokus wel een beetje

  3. Erik Roseboom August 18, 2019

    Wat een prachtige verhalen en foto,s weer. bizar dat dat meer leeg getrokken is, maar goed dat dat weer recht gezet wordt.
    We blijven jullie volgen.

    • deenmenno@gmail.com August 18, 2019 — Post Author

      Ja! Wat je kunt vernietigen voor katoen…

Leave a Reply to Wil Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: