#30 Van Samarkand naar Bukhara

Oké, het hostel… nou dat is wel bijzonder. Jeroen en ik zijn het onderhand gewend, maar we worden gratis geüpgraded. Twee mannen in een tweepersoonsbed, dat kan toch niet?!

Ons hoor je niet klagen. Van een benauwd slaapkamertje op de begane grond verhuizen we naar twee balzalen. We hebben een enorme slaapkamer, met twee bedden. En de tweede hal is ingericht als woonkamer.

We prijzen onszelf gelukkig als we vanuit ons penthouse uitkijken op de wijnranken van de binnenplaats.

Dat geluk hebben we ‘snachts iets minder. Het is super warm en er is geen zuchtje wind. Als ik ‘sochtends bezweet ga douchen valt me toch wat op. Mijn broer zal het al hebben gezien. Ze hadden de kit-randjes beter kunnen afwerken. Dat maakt je badkamer pas af…

Na een ‘douche’ gaan we de stad in. Samarkand is groen! Overal staan prachtige gebouwen omgeven door uitgestrekte parken. ‘s Avonds komt de stad tot leven. Tussen 20:00 en 23:00 treffen families, vrienden en kennissen elkaar in het park.

Het is hier minder kermis dan in Tashkent. Dus geen voetbaldoelen, kop van juts en andere attracties. Je kunt gezellig een fiets huren, popcorn eten en lichtgevende luchtballonnen kopen.

We lopen langs een bruiloft. Er is flink uitgepakt. Vele gasten zitten aan ronde witte tafels te kletsen. Een live band doet hard zijn best en het bruidspaar zetelt op een enorme troon van glazen zwanen. Je moet er van houden. Indrukwekkend is het wel.

De tafel met vrijgezelle mannen roept ons naar binnen. Na enige aarzeling staan we tussen de beschonken feestgangers. Ze proberen ons ook dronken te voeren. Na de derde wodka (in 7 min) bedanken we vriendelijk. Deze wedding crashers gaan naar huis!

Als we teruglopen naar het hostel valt de stroom uit. De hele wijk is pikkedonker. We hopen dat dit niet het geval is bij de bruiloft. Niemand lijkt erg onder de indruk. De komende dagen ontdekken we dat een stroomstoring niet heel bijzonder is.

De volgende dag brengt de route ons door een heuvelachtig landschap. De zeven heuvelloop is er niks bij. Het is prachtig én we dalen langzaamaan. Hierdoor maken we goed snelheid. “Het is poepen zonder douwen” zegt Jeroen triomfantelijk terwijl we met 45 km/h naar beneden sjezen.

Onderweg halen we Dr. Jamal in. Hij is op vakantie en onderweg naar Bukhara. Op een fiets zonder versnellingen en met een flinke slinger in zijn wiel trapt deze huisarts de heuvels over. Hij heeft de tijd, zegt ie. Na een kort gesprekje laten we hem achter en stuiven door.

We stuiven echt! Want om 11:00 uur staat er 107 km op de teller! We ploffen neer in een wegrestaurant. Maar niet voordat het bijna op een handgemeen uitloopt tussen de 13 jarige proppers van rivaliserende wegrestaurants.

We moeten kiezen. Niet makkelijk. Het ene restaurant heeft gezellige zitjes, twee schattige jongetjes voor de deur en ziet er schaduwrijk uit. Het andere restaurant heeft gezellige zitjes, twee schattige jongetjes voor de deur en ziet er schaduwrijk uit. De keuze is onmogelijk.

We lossen het op met een potje steen-papier-schaar. Blijkbaar kennen ze dat ook in Oezbekistan, want de verliezende proppers nemen hun verlies zonder mokken.

Enigszins euforisch zetten we de volgende 50 km in. Dat was iets te enthousiast. Het is onderhand 12:30 en na een uur fietsen krijgen we bijna een toeval van de warmte. IJsjes en ijskoud water redden ons van een wisse dood… nouja, dat is wat overdreven… maar ik ben zelden zo nat gezweet.

Ondanks de hitte halen we onze tussenbestemming: Navoi. Na 10 uur slapen onder de airco starten we fris en fruitig aan de volgende 100km. Het wordt een reis met veel verrassingen.

Verrassing 1. Mijn voorband is lek. Niks aan de hand. Plakker erop en nog voor 5:45 vertrokken. Met de wind in de rug en een gratis fles koude IceTea komen we er wel.

Verrassing 2. We krijgen zomaar een ijsje. Jeroen neemt een tussendoor-weg. Heel idyllisch allemaal. Lieflijke dorpjes, vriendelijke bewoners en lekker beschut tussen de bomen. De weg is een uitdaging. Dat vinden automobilisten ook. Die rijden liever naast, dan op de weg.

Verrassing 3. Er is een fietsenmaker in het dorp. Wel zo handig want 100 meter voor de fietsenmaker-autobanden-op-pomp-station-lokale-bushalte krijgt Jeroen een klapband. Een vriendelijk fietser brengt ons naar eerder genoemde plek. Hier wordt Jeroens fiets voorzien van een gloednieuwe buitenband. Wat een geluk!

Verrassing 4. We mogen extra van de landerijen en het wegdek genieten. De GPS houdt er stiekem mee op. Opeens leidt de weg ons terug naar snelweg. Geen probleem! Met vijf kilometer per uur is dat maar twee uur omhobbelen.

Verrassing 5. We worden weer geüpgraded omdat er iemand in onze kamer zit. We moeten voor de mooie kamer wel een extra 7€ neerleggen. Teruggekomen bij onze fietsen, heb ik wéér een lekke voorband. Die is voor morgen!

Laatste verrassing. Bukhara is adembenemend! Het voelt alsof je een sprookje van 1001 nachten inloopt. Oude en geel gekleurde gebouwen staan dicht op elkaar. Slingerende steegjes doen ons direct verdwalen en een vijver in het midden van de stad voelt als een ware oase.

Een ware oase is ook het restaurant. We bestellen alles wat nat is van de kaart en laten ons goed verwennen. 266 km in twee dagen. Daar moet op gedronken worden!