From Beijing to Utrecht

#29 Van Tashkent naar Samarkand

“Ik vond het heel gezellig, maar op fietsvakantie ga ik nooit meer” zegt Roos. We vinden het bewonderenswaardig hoe deze kroegtijger de ene naar de andere berg beklimt.

Zonder morren trapt Roos 130 km weg. Ook slaapt ze onverstoord op harde planken (de bedden hier zijn net als in China redelijk stevig). Wat een sterk mens!

Roos is ook reuze handig. Ze roggelt alles zonder een woord Russisch, Kazachs of Oezbeeks te spreken. Wanneer ze krijgt wat ze wil (altijd dus) komt er nog een droge opmerking achteraan. Heerlijk!

We hebben van je genoten Roos! Na alle ontberingen die je moest doorstaan, was de laatste dag goed verdiend. Lekker chillen met je billen in een te dure strandtent aan een prachtig stuwmeer.

Terwijl we door onze privé chauffeur naar huis racen ben je geenszins onder de indruk van zijn inhaaltechnieken. Rechts inhalen, over de vluchtstrook of gewoon tussen twee auto’s door. Je blijft onverstoord nieuwe Nederrap nummers draaien op autoradio.

We gaan je missen Ronde Roza.

Het is dubbel afzien de volgende ochtend. We zetten Roos op de Yandex (nr 1) en ik word weer ziek (nr2). Ik lijk wel lek van boven en onder. Gelukkig helpt een Norit en een bezoekje aan een betonnen put.

Ondanks de moeizame start leggen we tóch 90 km af. Als we neerstrijken op een terras ontmoeten we Ozodbek. Hij is 23 jaar en studeert Engels aan de universiteit.

Terwijl de temperatuur stijgt naar 41 graden, vertelt Ozodbek over zijn plannen. Studeren in Amerika of Europa en daarna business development doen. Het is erg gezellig. Na 4 liter koud water zoeken we een schaduwrijk plekje op. Tijd voor ons dagelijkse schoonheidsslaapje.

Het is 18:00. We stoppen voor iets kouds. Met het water uit onze bidons kun je onderhand thee zetten. De winkel wordt gerund door de meest bijdehante 11 jarige die ik ken. Hij fluit als we aankomen, loopt keurend een rondje om onze fietsen en met zijn RayBan look-a-like zonnebril op gooit ie de vriezers open. Geniaal!

Als we doorfietsen ontdekken we waar de U in Uzbekistan voor staat. De U staat voor U-turn. Op kruispunten van de snelweg is er vaak geen afslag naar links (of rechtdoor).

Je moet eerst mee naar rechts. Na ongeveer 50 meter wissel je van richting door een u-turn te maken. Het voelt nogal rommelig en inefficiënt. Auto’s staan drukkend naast elkaar en degene met het meeste lef is als eerste weg. Het scheelt wel een boel ruimte.

We overnachten in de ‘tuin’ van een winkeltje/restaurant. De Norit is ‘snachts uitgewerkt. Superfijn, want al slapend doe ik het pardoes in broek. Het is nogal behelpen. Vooral omdat de restaurant eigenaar voor onze tent slaapt. Ik moet me dus in de tent verschonen. Een beetje zeep, en dan met de bidon schoonspoelen. Dat kan niet in de tent.

Ik sluip de tent uit, op mijn tenen langs de eigenaar, breek bijna mijn nek over een kuil en zoek een donker plekje op. Hurkend tussen de stekende distels probeer ik me enigszins te fatsoeneren. Opgelucht en omringd van een doordringende lucht duik ik de tent weer in (arme Jeroen).

Een uurtje later mag ik het hele riedeltje nog een keer doen. Ik troost me met de gedachte ‘dit is vast leuk voor later’.

De volgende dag is het hard werken. Ik ben zo slap als een vaatdoek en rij mezelf helemaal leeg. Gelukkig is de berm geduldig.

Onderweg staan veel kraampjes met meloenen. Heel Uzbekistan staat er vol mee, maar we hebben nog niet geprobeerd een meloen te kopen. We stoppen bij een kraampje en krijgen een meloen. Deze wordt ook nog in partjes gesneden. Superlekker!

Na een halve meloen kopen we een fles koud water. We zijn benieuwd hoeveel het kost. Bij de appie betaal je zo €2,50 voor een schijf water meloen met gleufjes. Wij betalen €0,20 voor een hele meloen en water.

Maar voordat we kunnen betalen heeft een onbekende man de twee dubbeltjes al aan de verkoper gegeven. Dat gebeurt me nou nooit bij de supermarkt! Dankbaar stappen we op de fiets en vervolgen onze reis.

Als we om 13:30 aankomen val ik direct in slaap. De volgende ochtend kriebelt er iets aan mijn grote teen. Het is Jeroen. Hij wil dat ik opsta. Het is 5:00 ‘s ochtends. We gaan verder fietsen. We stappen op de fiets en hebben om 10:00 uur al 70km afgelegd.

We trakteren onszelf op een ijsje en een limo. Misschien niet het beste idee; limo met water uit de kraan en softijs. Maar wel lekker! Mijn buik protesteert minimaal, dus we kunnen gewoon door.

Onderweg passeren we Timur Darvaza. Deze natuurlijke rotsformatie was tijdens de middeleeuwen een belangrijke verdedigingsveste voor Samarkand.

Een klein reliëf herinnert de vele mensen die hier zijn gesneuveld. Na een groot gevecht in de 15e eeuw heeft de rivier dagenlang rood gezien. Ff gezellig cultuur snuiven noemen we dat…

We eindigen in Samarkand. Ik vind het best een prestatie. We hebben de route twee keer gedaan. Met de trein, 2 uur en 200 km/h. Met de fiets, 3 dagen en 20 km/h.

Tijd om ons hostel op te zoeken. Dit guesthouse in een achteraf straatje valt zeker niet tegen! Maar daarover later meer 😉

Next Post

Previous Post

12 Comments

  1. Jan August 1, 2019

    Weer samen mannen, zal even wennen zijn.
    Leuk dat jullie zo’n leuke tijd met zn drieën hebben gehad

    • deenmenno@gmail.com August 4, 2019 — Post Author

      hahaha ja. ik ben ‘s nachts steeds op zoek naar Roos. Dan zie ik haar niet en denk ik: ojee! niet oké. Jeroen stelt me dan weer gerust 🙂

  2. Bert Haaksma August 1, 2019

    Fantastisch verhaal. Succes heren, we hebben grote bewondering voor jullie!
    Bert Haaksma, Cornelie Smilde ( alfabetische volgorde)

    • deenmenno@gmail.com August 4, 2019 — Post Author

      Dank! We schrijven het met veel plezier!

      Menno en Jeroen (analfabetische volgorde)

  3. Rob Toet August 1, 2019

    We volgen jullie, wereldreizigers, vol bewondering. Zelf hebben we net een fietsvakantie in Zweden gedaan, ruim 500km. langs de westkust van Malmö naar Gothenburg in 8 dagen. Was erg leuk, maar dat valt in het niet bij jullie heldendaden.
    Veel sterkte en plezier (en minder buikloop) voor de rest van jullie reis en hartelijke groeten van Rob Toet en Bert Kwakernaak

    • deenmenno@gmail.com August 4, 2019 — Post Author

      Oe das een reis die ik ook wel wil maken! Lijkt me waanzinnig! Fijn dat jullie meelezen!

  4. Chris August 2, 2019

    Hopelijk ben je nu door alle ellende heen Menno.
    Al maakt het je verhaal smeuïg, liever maar gezond he

    • deenmenno@gmail.com August 4, 2019 — Post Author

      Ja gezond is wel leuker. Maar wat er ook gebuerd altijd blijven lachen , heb ik van bassie en adriaan geleerd 🙂

  5. Mirjam August 5, 2019

    Ohhh…Ja…ziek zijn…bahhh. de berm is geduldig hahaha. Fijn dat je je weer wat beter voelt Menno!

    Heerlijk om de verhalen te lezen vanaf mijn vakantiebestemming… Doorn! Haha

    • deenmenno@gmail.com August 5, 2019 — Post Author

      Oe Doorn. das ook niet om de hoek. Let op hoor die heuvelrugters kunnen flink uit de hoek komen!

  6. Jaap en Fokje August 8, 2019

    Petje af. Ziek en toch doorrijden. Ook knap van Roos dat ze is mee geweest. Groetjes

Leave a Reply to Chris Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: