From Beijing to Utrecht

#27 & 28 Van Shimkent naar Tashkent

Tradities ontstaan snel. We liggen praktisch iedere dag in het zwembad. Elders is het ‘s middags niet uit te houden. Die 38 graden is leuk voor een zon vakantie. Voor een fietsreis mag het ietsie pietsie kouder.

Vandaag is wel het meest luxe zwembad. Midden in Shymkent ligt een groot park. In dit park is een enorm zwembad gesitueerd. Het is helemaal compleet. Een 25m bad, een speelbad met glijbanen en een pierebadje. Biertjes bij de bar. Welkom in het paradijs!

Nouja welkom… Het pierebad is alleen voor kinderen. Jeroen en Roos worden vriendelijk, doch dwingend verzocht om diepere wateren te betreden. Met vijf man sterk verwijzen de badmeesters de Hollanders naar het diepe.

Shymkent komt ‘snachts tot leven. Gezinnen wandelen over straat, jongeren roken waterpijp en overal kun je eten. We maken de zoveelste vergissing om weer een pizza te bestellen. Net als de vorige keren, krijgen we een slappe, ongare pizza. Note to self: geen pizza’s meer bestellen in Kazachstan.

We dineren de volgende avond op sjiek. Voor 40€ dineren we superdeluxe in het parkrestaurant. Vervolgens schiert piet piraat ons naar huis. Veilig is anders… gordels op de achterbank bestaan ook niet in Kazachsthan. Dus met het zweet in mijn bilnaad zitten we de dodenrit uit.

We vertrekken om 6:00 als Shymkent slaapt. Als om 8:00 iedereen wakker is zijn wij al een heel stuk opgeschoten. De omgeving is prachtig! Niet heel anders dan de vorige dagen, maar in de ochtendmist nog steeds bijzonder. Om 11:00 hijgen we uit in een dorpje.

We kopen gekoeld water in een dampende winkel. Uit het achtervertrek komen mensen met verhitte gezichten naar buiten. Ik volg de gloeihoofden naar buiten. Daar ploffen ze neer op een bankje in de schaduw.

De ruimte achter de buurtsuper blijkt een badhuis. Bij het uithijgbankje is het reuze gezellig. Iedere nieuwe badgast wordt geïnformeerd over onze reis en veel mensen willen met ons op de foto.

De lokale moeke schenkt ons verse drinkyoghurt. Er drijven stukjes mais in. Het is dus voedend én dorstlessend.

Na de grensovergang verandert het landschap. Uzbekistan is keurig bijgehouden en aangelegd. Perkjes met groene graszoden versieren de weg en bomen staan in nette rijtjes langs de kant. De oude Lada’s in Kazachstan zijn ingeruild voor witte Chevvy’s en de weg is beter dan in Kazachstan.

Als we Tashkent inrijden ben ik met stomheid geslagen. Ik verwachtte een stad zoals Bishkek of Shymkent. Rommelige straten, lelijke gebouwen, oude auto’s… alles met een rauw randje.

In Tashkent rijden we langs statige gebouwen en over sjieke straten. Overal rijden nieuwe (witte) auto’s. Uzbekistan is armer dan Kazachstan. Echter, Tashkent doet anders vermoeden.

Met 132 km op de teller en het kwik tot 38 graden, ploffen we neer op de banken van een airconditioned restaurant. We tikken en kleine 300.000.- som af en duiken eindelijk ons bed in. Een middagdutje kan ook om 18:00 🙂

Dat middagdutje duurt langer dan voorgenomen. We worden de volgende dag wakker. Om niet nog meer tijd te verliezen gaan we met de taxi de stad in. 1e stop; de bazaar.

Roos koopt twee handgeschilderde borden. Ze blijkt een geoefend handelaar. 1, 2, 3 handjeklap en Roos krijgt de prijs van 10€ omlaag naar 2,5€.

We kunnen nog een draagbare naaimachine kopen… maar we laten dit koopje tóch aan ons voorbij gaan. De verkoper leek zelf ook verbaasd dat het machientje werkte. Zo stond hij er in ieder geval wel bij.

We eten bij de bakker. Het is er heet! Gespierde mannen verdwijnen volledig in steenovens. Ze plakken daar brood aan de binnenwand. Even later verdwijnen ze opnieuw in de oven om het brood eruit te halen. Respect!

Roos mag brood bakken in een ronde steenoven. De pasteitjes, of samosas, worden hier eveneens aan de wand gedrukt. Als ze gaar zijn worden ze losgebikt. De losse broodjes worden opgevangen in een vergiet. Roos hoeft niet fysiek de oven in. De hitte boven de steenoven is er niet minder om.

Jeroen en Roos lusten wel pap van de samosas. Na mijn schapenkop ben ik uitgekeken op schapenvlees.

De bazaar is enorm. Duizenden kraampjes staan dicht op elkaar. Allemaal ingedeeld op productgroep.

In het midden van de markt staat een koepel. De enorme koepel lijkt op het Evoluon in Eindhoven. Binnen staan stalletjes met vlees, melkproducten en kruiden. Het is er prachtig, al is de geur wel even wennen.

Er volgen een aantal indrukwekkende moskeeën. Met gemengde gevoelens loop ik rond. Roos mag niet naar binnen. Zelfs niet met sjaal. Het voelt verkeerd om onderscheid te maken gebaseerd op iemands sekse. Ik ben benieuwd hoe de beheerder zich voelt als ie ons beter leert kennen 🙂

Na wat omzwervingen door Japanse tuinen en sportcomplexen beklimmen we de TV toren. Bovenin is een restaurant. De tafels staan op een grote draaiende carrousel. We kunnen Mojito drinken én de hele stad zien zonder te verplaatsen!

Terug in het hotel komt Roos’ handelsgeest weer naar boven. Roos verkoopt haar fiets. De koper komt van internet. Na kort Whatsappcontact doet Roos haar trouwe tweewieler voor 160€ van de hand. Is ze mooi voor 40€ van Almaty naar Tashkent gereisd.

We besluiten de avond op het terras. Hier treffen we de hosteleigenaar en zijn vriend. Ze zijn 23 jaar en studeren aan de universiteit. Vol ongeloof luistert de vriend naar ons. “37 jaar?!’ vraagt hij verbaasd. “Geen kinderen?” het is onderhand een bekende vraag voor ons.

“Als ik kinderen had zou ik niet 8 maanden gaan reizen” is steevast mijn antwoord. Zijn respons is opvallend, zeker na het zien van mijn ‘kleine’ familie (2 broers, 2 zussen, 6 neefjes en nichtjes). “Hoe overleefd jullie land met zo weinig kinderen? Wie gaat er voor je zorgen als je oud bent?”

Het gesprek is inzichtelijk voor beide partijen. De vriend van de hostel eigenaar concludeert dat het fijn is dat de overheid je oude dag verzorgd en dat het bijzonder is dat je je leven naar eigen wens kunt indelen. Ik heb bewondering voor het samenhorigheidsgevoel waar de vriend over oreert.

De volgende dag zitten we om 8:30 in de sneltrein maar Samarkand, deze eeuwenoude stad is dé toeristenattractie van de regio. Sandalen aan, camera op de buik, nivea zonnebrand in de tas en Lonely Planet onder de arm. Wij gaan de toerist uithangen 🙂

In Samarkand loop je over de toeristen en gele taxi’s. We hebben geluk met de temperatuur. Met 36 graden is het koel in Samarkand. Het kan hier 50 graden (!) Celsius worden.

We bezoeken verschillende mausoleums. Prachtige mozaïeken en blauwe koepels sieren de buitenkant van deze tombes. De binnenkant van de koepels zijn goud-geel gekleurd en nog rijker versierd dan de buitenkant.

Het is adembenemend mooi!

Het pronkstuk van de stad is de Oude stad. Drie enorme gebouwen staan in een kruis tegenover elkaar. Achter iedere poort schuilt een binnenplaats met (toeristen) winkeltjes. Ook hier zijn de muren versierd met prachtige mozaïeken. We ‘kijken kijken, niet kopen’ en moeten ons met enige haast terug spoeden naar het station.

In de trein, vluchten we naar de bistro. Roos zit naast een Canadese die door de hele wereld is gelift. Het is nogal een zendmast. Ze praat, oreert en stelt nooit vragen. Moe van haar negatieve verhalen zijn we toch écht toe aan een biertje met een vrolijke noot.

Voor die vrolijke noot hoeven we niet lang te wachten. In de bistro treffen we Farrukh, Otabek, Ulugbek en Aziz. Na wat grappen en grollen over uitgaan in Amsterdam wordt het duidelijk… dit is de Uzbekistaanse variant op de Hangover-crew. We hebben de grootste lol met de vier mannen en worden uitgenodigd om mee te eten in Tashkent.

Met een privé chauffeur rijden we naar het restaurant. De Hangover-crew noemt dit restaurant de Big Ben van Tashkent. Er worden heerlijke gerechten geserveerd en met wodka getoost. Het is een sjieke tent. Er staan dure auto’s op de parkeerplaats en naast ons zitten dames met opgespoten lippen. Na een avond lang dineren, brengt de chauffeur ons thuis.

Morgen staat ie weer voor de deur. Dan brengt hij ons naar een meer in de bergen. Ik zeg: sms vakantie AAN!

Next Post

Previous Post

6 Comments

  1. Anitademan@caiway.net July 28, 2019

    Ik heb weer genoten van je reisverhaal😘

  2. Joost July 28, 2019

    Wauw, wat een beelden en verhalen! Fijn om weer even mee te mogen reizen :).

  3. Niek Bakker July 28, 2019

    Prachtig en prachtig. Ik hang aan jullie lippen.

  4. Jan van Pelt July 29, 2019

    Wat een mooi verhaal weer. en die foto`s geweldig.
    Opa en Oma leven ook met jullie mee.

  5. Bart van den Bosch July 31, 2019

    Jullie maken een prachtige reis. Het is iedere keer weer genieten van de prachtige foto’s en het mooie reisverhaal. Heel veel succes en plezier bij de volgende etappes. Groetjes van Joke en Bart

    • deenmenno@gmail.com August 4, 2019 — Post Author

      dankjewel! echtheel leuk dat jullie zo meelesen! wordt enorm gewaardeerd

Leave a Reply to Bart van den Bosch Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: