From Beijing to Utrecht

#17 Urumqi

Het was heerlijk slapen bij de politie. Daar waren mijn slapende handen, Jeroens bevroren voeten en mijn stijve rug het roerend mee eens. We bedanken de (knappe) beambte en fietsen de bergen in. Op naar Urrrrrrr brrrrrrrrrrr

De temperatuur is 20 graden lager dan gister. Het is zo koud dat onze kleding van gister onvoldoende bescherming geeft. Terwijl ons politie-escorte geduldig achter ons wacht, trekken wij handschoenen aan, doen we een sjaal om en ritsen we onze jas zo ver mogelijk dicht. We kunnen verder.

Nouja… verder, na een kleine 10km mogen alle tassen weer van de fiets. Ze moeten één voor één door de scanner. Dit is vandaag wel de laatste controlepost. Niet veel later rijden we Urumqi binnen.

Wat een stad! Wat een mensen! Wat een auto’s!

We hebben na 1,5 maand fietsen waardering gekregen voor de ‘wie het eerst komt heeft voorrang’ regel en de ‘ik kijk alleen vooruit en nooit naar achteren’ houding van het verkeer. Dit lijkt prima te gaan in Noord China, maar in Urumqi werkt het tóch niet zo goed. Alles staat vast.

Met de fiets zigzaggen we tussen de opstoppingen door. We verbazen ons over de stad. Tijdens onze vorige stadsbezoeken zagen we veel minder mensen op straat. (check onze blog over Ordos bijvoorbeeld). Hier stikt het van de mensen!

We checken in bij het hotel. Deze ligt gelegen naast het digitale media district. ‘Ja ja’ denk ik, ‘dat hebben ze vaker gezegd… digital city. Als je het bezoekt hebben ze alleen oplaadkabels en hoesjes voor je telefoon. Digital District… amehoela!’

Ik heb het flink mis 🙂

Deze aaneenschakeling aan tech-winkels is onovertroffen.

Het zijn net de HCC dagen, maar dan permanent. Je kunt er alles krijgen. Van gloednieuwe iPad Mini 5 tot stoffige en geel uitgeslagen seriële poort aansluiting. Er is zelfs een winkeltje dat helemaal bestaat uit CD spindles! Wie gebruikt die nog?

De promenade op de begane grond is slik. Het is alsof je langs 40 Apple stores loopt. Beneden is het anders. Het lijkt hier meer op de winkel centra die we eerder bezochten. Overal liggen spullen. We vragen ons af hoe deze man uit zijn, met printers overladen, winkel komt. Het lijkt wel een habbo hotel doolhof!

Bij het eerste winkeltje vinden we EINDELIJK Jeroens kabeltje.

Dat moet ik even waarschijnlijk uitleggen. De afgelopen dagen hebben we tevergeefs gezocht naar een lightning naar hdmi kabel/adapter. Hiermee wilden we onze iPad aan een TV koppelen, zodat Jeroen naar Eurovisie kan kijken (en ik de finale van StarTrek Discovery).

We hebben meer dan 120 winkels bezocht (echt waar!), maar nergens te vinden. Je kunt je de euforie voorstellen als we een kabeltje vinden dat werkt! (@Romy: we spended it wisely)

Met een kabeltje in onze zak wandelen we Urumqi in. Na Beijing hebben we zoveel bedrijvigheid niet meer gezien. Superleuk! De stad kent verschillende parken met pagodes, torentjes en tempels. Bovenal is de stad een beetje afgeragd. Huizen zij afgebladderd, straten liggen er slecht bij en overal wordt gebouwd. Het doet mij aan Sao Paulo denken, maar dan groener en schoner.

We struinen uren door de stad, terwijl we jagen op een binnenband (28 inch is moeilijk te vinden in China). Volgens Jeroen moet er een oude Oeigoerse wijk zijn. Deze is echter, geheel in Chinese traditie, platgegooid om plaats te maken voor nieuwbouw…

Onderweg scoren we wat hapjes en drankjes voor vanavond. Jeroen heeft de wekker gezet. Om 3:00 ‘snachts kijken we dan tóch de halve finale van Eurovision. Haleluja!

Als ‘tegenprestatie’ gaan we de volgende dag naar Detective Pikachu. Het Imax theater biedt bezoekers ENORME stoelen. De zaal is gevuld met pofferige, bruin nep-leren fauteuils waar je helemaal in wegzakt. Een chromen randje is het enige wat ontbreekt in deze ‘nacht van de wansmaak’.

De dag erop bezoeken we de grote Bazaar. Deze prachtige binnenmarkt staat in het Oeirgoerse deel van de stad. De markt is heel anders dan de andere overdekte winkelcentra die we kennen.

Meestal zijn ‘shopping malls’ een aaneenschakeling aan (super)volle kledingwinkeltjes. Artikelen worden op elkaar gestapeld en de prijs moet je vragen.

Hier is alles duidelijk geprijsd én bijzonder prijzig. Een factor 3 op de normale prijs is heel gangbaar. Maarja, je loopt wel in een heel mooi aangeklede markt!

Binnen is de verkoop, buiten dansen de mensen. Opzwepende muziek, die mij Turks-Arabisch doet klinken, schalt over het plein. De dansers zijn van alle makelij. Man, vrouw, jong en oud. Iedereen danst met elkaar.

Na de dansvreugde weet Jeroen nog een uitgaansstraat te vinden met een aantal barretjes. We drinken hele dure Corona’s in een Chinees-Ierse pub voordat we ons naar het hotel begeven.

Nog even twee uurtjes slapen voordat Eurovisie start. Jeroen ligt al naast me te ronken… maar om 3:00 uur gaat toch echt de wekker. Met rijstwijn en bier genieten we van de voorstelling. We hebben vooral lol op whatsapp, waarin we met familieleden, schouwburggangers, kroegtijgers, oud huisgenoten en andere vrienden commentaar leveren op de presentaties. Overal wordt gekeken!

Jeroen kan zijn geluk niet op als we winnen! Met een euforische grijns zit hij aan het ontbijt (8:00), voordat we onder de wol gaan. Even bijslapen! Vanmiddag (hopelijk tóch) een binnenband scoren en onze was oppikken. Dan kunnen we morgen weer verder.

Nog 650km tot de grens. Appeltje eitje!

Next Post

Previous Post

2 Comments

  1. Chris May 19, 2019

    Wat een belevenissen allemaal.
    Grappig dat die mensen allemaal aan het dansen waren.

    • deenmenno@gmail.com May 19, 2019 — Post Author

      was ook superleuk!

Leave a Reply to Chris Cancel reply

© 2024 From Beijing to Utrecht

Theme by Anders Norén

%d bloggers like this: